Dag 22 Zaterdag 29 April ’06 Van Essaouira naar Casablanca Airport

Onze laatste dag in Marokko, moest ik natuurlijk met een duik in het zwembad beginnen, want dat kon ik thuis niet doen. Om half elf was het vertrek , we reden weer door de Marokkaanse duinen, later werd het landschap vlakker en zagen we veel koren velden.

Onze lunchstop was bij een druk plaatsje, waar we ook wat voor de picknick konden kopen.

Toen we er langs reden waren er paardenrennen aan de gang en er was een hoop volk op de been, en veel karretjes met mooie paardjes ervoor.

We konden de wegwijzer volgen we gingen naar Jadida. Op die wegwijzer staan de namen in gewoon schrift, zoals wij dat kennen, en in ’t Arabisch.

Bij Jadida was eenPortugees vestingstadje, wat we bezochten.

Daar zagen we een schitterend water reservoir, een cisterne. Net zoiets als we in Istanbul bezocht hadden, alleen de muziek ontbrak hier. Het stamde nog uit de 16e eeuw, voor als het stadje belegert zou worden, dan zou er in ieder geval nog water genoeg zijn.

Er waren natuurlijk weer veel souveniers winkeltjes.

We ontmoetten bij een winkeltje een aardige jongen die goed Engels sprak, hij bood Ria thee aan en maakte een gezellig babbeltje.Ria werd onderhand in Marokkaanse schoenen en kleed plus hoofdtooi gezet. Ja prachtig, maar ach ze wilde niet in Marokko blijven. Dan wilde hij ons wel heel graag zo’n groot kleed verkopen, maar hij had er begrip voor, dat we dat niet wilden. Toen zijn we maar verder gewandeld.

We kwamen bij een groot hek waar allemaal kindertjes kennelijk luid aan het aftellen waren, want op de zijkant bij het water stond boven op de kantelen een jongen klaar om naar beneden te springen, wat hij ook deed.

In het volgende straatje was een politiepost, daar zaten een paar agenten bij hun paardjes, ze hadden zo te zien niet veel te doen, maar ik mocht geen foto nemen, ach wat jammer nou, maar de foto was al gemaakt.

We liepen ook nog over de muur en hadden uitzicht op de bootjes, en aan de andere kant het oude stadje. Er lag toch een hele dikke muur omheen.

We gingen Jadida zelf ook nog even in, en kwamen Angelique weer tegen, die net haar hand met henna had laten doen, dat vond ik een goed idee en heb dat ook laten doen. Ze zullen thuis toch weten, dat ik in Marokko ben geweest. We moesten wel erg oppassen dat we niets aanraakte, want ’t moest minstens een uur drogen.

. Er moest nog een foto van gemaakt, en ook nog een met de chauffeur, die dat niet zo leuk vond, hij keek tenminste als een boer die kiepijn had.

Wij gingen met de bus naar ’t restaurant. Bij de maaltijd hield Peter een mooie toespraak en overhandigde Angelique de enveloppe met onze bijdrage.
En toen vertrokken we richting Casablanca, naar de Airport, waar we het vliegtuig naar Frankfurt zouden nemen, en vandaar overstappen naar Amsterdam.
Het was zo druk met verkeer in Casablanca, dat we dachten te laat te komen, maar we waren prima op tijd. Het vlucht was pas om 00.40 dat was midden in de nacht.
Dag Marokko, dag lieve mensen van onze groep, morgen haal ik mijn slaap wel in, en dan droom ik van palmbomen, leuke straatjes, en Arabieren.

Dag 21 28 April ’06 Vrijdag Essaouira

We konden tot half elf ontbijten, dus ben ik eerst gaan zwemmen. Het was buiten nog koud, maar daardoor voelde het water wel lekker , maar niet echt warm. Ineke en Peter rolden helemaal om van verbazing, die stapten stevig ingepakt langs en hadden nooit verwacht, dat ik , de koukleum van de groep, om die tijd zou zwemmen. Daarna op m’n gemak ontbeten en toen naar de Medina.

Ik had nu weer andere straatjes gevonden, allemaal even schilderachtig

In de jaren zestig was het hier een hippie centrum, en in de zeventiger jaren streken dichters en schilders hier neer, wat je nog goed kon zien, want overal zag je exposities of heel veel schilderijen buiten uitgesteld staan. Ook poezen waren rijkelijk voorhanden. Mooie dieren met een zwart randje aan de binnenkant van hun oogleden ook een brede Perzische staart, zoals Jezus (onze Arabische kater) dat had.

Ik zag opeens een winkeltje , waar je je handen met henna kon laten versieren. Ik koos het zwarte roos motief plus nog iets op de binnen kant van m’n vingers, dat zou drie weken blijven zitten.

Regelmatig kwam ik alle leden van de groep weer tegen. Met Ria was ik boven naar de vesting gewandeld, waar heel veel kanonnen stonden en we een prachtig uitzicht over zee hadden. Ria was ineens in het niets opgegaan, ik keek en zocht, maar ze was spoorloos verdwenen, later bleek dat ze even binnen was gaan kijken.

Ik ben toen maar wat gaan eten, waarbij ik Angelique weer ontmoette. Een heerlijke salade, waar ik echt de tijd voor had genomen.

Ik kreeg een beetje genoeg van al die straatjes en was naar een paviljoen op het strand gelopen. Ik had m’n kousen en schoenen uitgetrokken en bij een kopje muntthee heerlijk zitten soezen. Verder met m’n blote voeten, door het zand, richting hotel gewandeld. Dat zou ’s avonds wel anders zijn.

We hadden met Angelique en nog een groepje afgesproken, dat we in de Medina zouden gaan eten, dus vertrokken we gezamenlijk, en liepen langs het strand. Ik had mijn nieuwe korte kaftan met goud afgebiesd aan.Er was iets bijzonders op het strand te doen, ze waren er aan het filmen. Op het strand stonden allemaal ruiters, in wit met rood gekleed, op witte paardjes, het was iets van vroeger. Dan liepen ze eerst rustig dan weer in draf of galop. Het was een fascinerend gezicht. Net of ik even in een vroegere tijd was geplaatst. Ik maakte verschillende foto’s, maar toen ik mij omdraaide was de groep verdwenen.

Ik rende, stond weer stil, ik wachtte, en ik keek en keek, maar ondanks dat er heel veel mensen waren, geen groepje te bekennen. Wat nu, ik liep de Medina in, en keek wel in twintig restaurantjes, die natuurlijk allemaal op de eerste verdieping zaten, dus moest ik aldoor trappetje op, trappetje af. Uiteindelijk was ik maar in ,,de Patio,, neergestreken, waar ik twee heerlijke tappa’s heb gegeten. Ik zat bij de deur naast de bar, en iedereen die binnenkwam groette me, kwam zeker door m’n nieuwe kaftan.

Op weg naar huis nam ik de bekende weg, dacht ik, maar in het donker zag alles er anders uit. Ik zocht dus het plein, want ik dacht vandaar uit weet ik het wel. Maar de twee politie mannen die ik vroeg, begrepen niet wat ik met grand place bedoelde. Uiteindelijk kwam ik een familie tegen, die me gelukkig wel begrepen en me netjes naar het plein brachten, vandaar uit was het geen probleem meer en vond ik het hotel. Ik was net binnen, toen de groep ook kwam, die hadden ook op mij gewacht en overal gekeken. Als troost hebben ze toen maar een foto van mij bij het zwembad genomen. Ja, ja, de volgende keer zal ik precies vragen hoe het restaurant heet, dat zou me geen tweede keer meer gebeuren.

Dag 20 27 April ’06 Donderdag Marakech – Essaouira

We vertrokken om half 9 en reden door modern Marakech. Mooie huizen en allemaal Satelliet schotels op het dak, maar verder was het een vlak landschap, met af en toe een geit in een boom. En dan weer Kasba’s. Hier zagen we wel landbouw machines het werk doen.

Bij onze koffiestop was een weverij, waar ze prachtige zuiver wollen tapijten maakten. Hier werkten alleen vrouwen, het was een soort dorps gemeenschap voor vrouwen, dat hadden we buiten kunnen lezen.
We mochten ook de weverij bekijken, en zelfs foto’s maken, maar wel geld in het kistje s.v.p.
Allengs werd het landschap heuvelachtiger, ik dacht dat zijn de duinen van Marokko, we naderden de zee.

Essaouira lag aan zee, en was in de 17e eeuw door een Franse architect ontworpen, die de opdracht had, om speciaal voor de internationale handel een stad op te zetten.
Het leek wel een beetje op Ibizastad. Witte huisjes met blauwe luiken. Heel pittoresk. Vooral omdat overal de mooiste tapijten, buiten tegen de muur hangen.
.